Uważność nie jest nową koncepcją. Prawie na pewno każda osoba na świecie praktykowała uważność intuicyjnie na pewnym etapie swojego życia. Mówi się nawet, że wszyscy rodzimy się naturalnie uważni, a dzieci są przez wielu (w tym praktyków medytacji!) uznawane są najlepszych nauczycieli uważności.

Lubię opowiadać o uważności, że to utracona zdolność, robienia jednej rzeczy na raz, z samym sobą. Uważność najprościej opisać jako sztukę świadomego kierowania uwagi na bieżącą chwilę i przyjmowania tego momentu takiego jaki jest: przyjemnego, neutralnego lub nieprzyjemnego. To umiejętność obejmowania uwagą bieżącego momentu w pełni, niezależnie od tego co składa się na tę pełnię: radość, wdzięczność i lekkość czy też smutek, złość i lęk.

Ważnym komponentem uważności jest nieosądzająca, niekrytykująca, życzliwa i cierpliwa postawa wobec tego co się wydarza i jest piękną, chociaż czasami może być katastroficzną, pełnią bieżącego momentu.

Nieco bardziej technicznie, można ująć uważność jako „trening uważności”. Tak, wszystko się zgadza, można ją trenować, po wcześniejszym przypomnieniu sobie jak to się robi. Tego można się, jeszcze raz w swoim życiu, nauczyć.